Izdavač : Logo Records
Godina izdanja : 1978.
Producent : Dave Mackay
Cover Art : Mick Brownfield
Design : Bill Smith
Spisak pesama :
Why In The World
Down On My Knees (After Memphis)
Lucy
Lonestar Motel
The Shape I’m In
Blame
Simple
Bonnie Lee’s Dinette
At The Funny Farm
Get On Board
Jedan od sastava koji je tokom perioda 70-tih bio spominjan unutar okruženja nacionalne pub rock/country rock scene, a od kojeg se nešto više i očekivalo, bio je britanski – Meal Ticket.Počeli su početkom 70-tih godina svirajući po klubovima i pabovima, a važnu ulogu u postavi imao je Kanađanin Rick Jones, jedan od pevača i klavijaturista.Tokom nešto kraćeg perioda od jedne dekade, snimili su ukupno 3 albuma, a poslednji treći po redu iz 1978-e godine zvao se “Take Away”.
Meal Ticket su u muzičkom smislu pokušali da spoje radijski prijemčivu varijantu nekakvog nazovimo to melodićnog mainstrema američkog tipa,prilično ispoliranog i isfiltriranog za ono vreme, kojeg bi provlačili kroz svoje autorsko viđenje country rocka, sa druge strane prilično udaljenog od pomenute američke verzije country rocka. Čak bih dodao, da su se trudili da zazvuče bliže nekoj USA AOR izvođačkoj verziji. Njihove pesme bile su slušljive, a producent Dave Mackay, iako pepoznatljiv po drugačijem tretiranju zvuka i samom ličnom intersovanju kojeg je tokom godina na ovaj ili onaj način reprodukovao, trudio se da udovolji zahtevima članova postave.No, neka ubedljivija rezultanta je izostavljena, ma koliko je bilo očigledno da se sastav trudio da udovolji naročito u ono vreme ukusu američke slušalačke populacije. Pitanje je koliko su u tome uspeli, jer komercijalnost je izostala, kao i intersovanje javnosti za njihovo delovanje, no ne može se poreći da je sastav u svojoj postavi imao aktere koju su se profesionalno odnosili prema muzici koju su kreirali.
“Take Away” od ukupno 3 albuma grupe možda nije bio najkvalitetniji, ali u javnosti je istina kako -tako, ali ipak nekako bio prisutniji od prethodnih izdanja : “Three Times Away” (1977.) i “Code Of The Road” (1977.) .Sva tri albuma je godinama kasnije kroz trostruki box set reizdao “Cherry Red Records”, dodajući kao bonus 2 songa.
Vredi istaći da se na albumu našao i poznati clasic sastava The Band – “The Shape I’m In”, kojeg je britanski sastav pokušao na svoj način da “preradi”, ipak sa verzijom koja je nije bila toliko drugačija od originala. Meal Ticket su bili slušljivi, ali ne i dovoljno ubedljivi, sa očiglednim manjkom harizme, i na kraju njihova priča kada se sve sabere i oduzme je imala manje-više “prolazni” karakter.
mar 9 2024
MEAL TICKET – “Take Away”
Izdavač : Logo Records
Godina izdanja : 1978.
Producent : Dave Mackay
Cover Art : Mick Brownfield
Design : Bill Smith
Spisak pesama :
Why In The World
Down On My Knees (After Memphis)
Lucy
Lonestar Motel
The Shape I’m In
Blame
Simple
Bonnie Lee’s Dinette
At The Funny Farm
Get On Board
Jedan od sastava koji je tokom perioda 70-tih bio spominjan unutar okruženja nacionalne pub rock/country rock scene, a od kojeg se nešto više i očekivalo, bio je britanski – Meal Ticket.Počeli su početkom 70-tih godina svirajući po klubovima i pabovima, a važnu ulogu u postavi imao je Kanađanin Rick Jones, jedan od pevača i klavijaturista.Tokom nešto kraćeg perioda od jedne dekade, snimili su ukupno 3 albuma, a poslednji treći po redu iz 1978-e godine zvao se “Take Away”.
Meal Ticket su u muzičkom smislu pokušali da spoje radijski prijemčivu varijantu nekakvog nazovimo to melodićnog mainstrema američkog tipa,prilično ispoliranog i isfiltriranog za ono vreme, kojeg bi provlačili kroz svoje autorsko viđenje country rocka, sa druge strane prilično udaljenog od pomenute američke verzije country rocka. Čak bih dodao, da su se trudili da zazvuče bliže nekoj USA AOR izvođačkoj verziji. Njihove pesme bile su slušljive, a producent Dave Mackay, iako pepoznatljiv po drugačijem tretiranju zvuka i samom ličnom intersovanju kojeg je tokom godina na ovaj ili onaj način reprodukovao, trudio se da udovolji zahtevima članova postave.No, neka ubedljivija rezultanta je izostavljena, ma koliko je bilo očigledno da se sastav trudio da udovolji naročito u ono vreme ukusu američke slušalačke populacije. Pitanje je koliko su u tome uspeli, jer komercijalnost je izostala, kao i intersovanje javnosti za njihovo delovanje, no ne može se poreći da je sastav u svojoj postavi imao aktere koju su se profesionalno odnosili prema muzici koju su kreirali.
“Take Away” od ukupno 3 albuma grupe možda nije bio najkvalitetniji, ali u javnosti je istina kako -tako, ali ipak nekako bio prisutniji od prethodnih izdanja : “Three Times Away” (1977.) i “Code Of The Road” (1977.) .Sva tri albuma je godinama kasnije kroz trostruki box set reizdao “Cherry Red Records”, dodajući kao bonus 2 songa.
Vredi istaći da se na albumu našao i poznati clasic sastava The Band – “The Shape I’m In”, kojeg je britanski sastav pokušao na svoj način da “preradi”, ipak sa verzijom koja je nije bila toliko drugačija od originala. Meal Ticket su bili slušljivi, ali ne i dovoljno ubedljivi, sa očiglednim manjkom harizme, i na kraju njihova priča kada se sve sabere i oduzme je imala manje-više “prolazni” karakter.
cherryred.co.uk
Objavio Branimir Lokner • 60's/70's Again • • Tags: 1978, Branimir Lokner, Cherry Red, Dave Mackay, Logo Records, Meal Ticket, Take Away, Time Machine Music